Wyjaśnijmy sobie od razu - jestem przekonany, że żyjemy w czasach ostatecznych. Nie w sensie religijnym, choć religie dają nam język i zestaw obrazów, by o tych czasach mówić i próbować sobie z nimi jakoś radzić. Wybór Donalda Trumpa na prezydenta USA jest symbolicznym dopełnieniem kapitalizmu - systemu, który jednej strony redukuje świat do towaru (przedmiotu wymiany / konsumpcji), z drugiej zaś funduje tę konsumpcję na bezrefleksyjnej pożądliwości. Człowiek kapitalizmu to zombie. Nie ma tu miejsca na nic innego poza instynktem przetrwania oraz nieokiełznanej konsumpcji. Kapitalizm nie chce byśmy się zmieniali, nie potrzebuje naszego rozwoju, nie chce byśmy byli 'lepsi'. Kapitalizm nie ma przyszłości, to wieczne teraz. Donald Trump (a przedtem Brexit) to ostateczny trumf kapitalistycznego permisywizmu - rasizm, seksizm są OK, nie ma powodu by ograniczać ludzkie prawo do nienawiści, do pogardy, do agresji, do wyzysku.
Gdy jeden z najbliższych doradców Trumpa mówi 'darkness is good' i jednym tchem wymieniania symbole potęgi "Dick Cheney, Darth Vader, Satan", możemy tylko z zadumą pokiwać głowami nad tymi wszystkimi 'chrześcijanami' (zarówno w USA jak i w Polsce), których trumf Trumpa raduje (religia może dać odpór - Papież Franciszek wydaje się jednym z ostatnich żyjących chrześcijan).
Kapitalizm jest mechanizmem akumulacji władzy (jako zdolności kontroli i działania). Akumulacja pierwotna jest jego esencją, a nie momentem w historii. Zachodnie państwo dobrobytu było możliwe, gdy istniało zewnętrze, gdy kapitalizm mógł wysysać życie z tego co było poza nim - gdy tego zabrakło, nierówności musiały wejść 'do wnętrza' państw narodowych. Bez nierówności kapitalizm nie może funkcjonować - i na nic lamenty zwolenników Pikkety'ego. Trump i Brexiterowcy mieli znacznie bardziej przekonującą narrację - wypchnąć nierówności poza państwo narodowe. Jeśli czytaliście 'Dziury w Całym', to być może pamiętacie, że proponowałem dokładnie tą samą strategię by odzyskać podmiotowość miasta - wypchnąć granice, które dziś dzielą miasta (na strefy bogactwa i biedy?) poza miasto. Dziś trochę mi wstyd, choć nie o wypchnięcie biedy poza centrum mi chodziło, lecz o mediacje napięć. 'Dziury...', choć zawierają w sobie radykalnie inkluzywną nadzieję wyjścia poza kapitalizm, wciąż przyjmowały jego fundamentalną mechanikę jako daną. Za dużo w tej książce filozofii(?), za mało ekonomii.
Kapitalizm narodowy jednak nie może się udać (nawet w Chinach, choć Chiny wbrew pozorom robią to mądrzej - mają również większe pole manewru, dysponując istniejącym wewnętrznym mechanizmem segregacji na obywateli miast i wsi), Brexit i Trump nie są porażkami globalizacji, są jedynie końcem pewnego kłamstwa, kłamstwa, że kapitalizm może być 'miły'. Nie może - jego istotą jest wyzysk, przemoc, niesprawiedliwość. Socjalizm albo barbarzyństwo, Trump albo radykalny inkluzywizm.
Wbrew nadziejom niektórych wyborców Trumpa, mechanizmy wyzysku pozostaną na swoim miejscu, zostaną po prostu bardziej precyzyjnie zdefiniowane - głównie przeciwko imigrantom oraz innym mniejszościom. Ktoś musi być wyzyskiwany, by wyzyskiwać mógł ktoś. W demokracji wystarczy mieć poparcie 51% (pisałem już, że radykalny inkluzywizm jest fundamentalnie anty-kapitalistyczny?).
No dobrze, a gdzie ta nadzieja?
Cóż, koniec świata jeszcze nie nadszedł, więc i na zbawienie musimy jeszcze chwilę poczekać. Nie traćmy jednak nadziei - myślę, że nie będziemy musieli czekać zbyt długo.
Gdy jeden z najbliższych doradców Trumpa mówi 'darkness is good' i jednym tchem wymieniania symbole potęgi "Dick Cheney, Darth Vader, Satan", możemy tylko z zadumą pokiwać głowami nad tymi wszystkimi 'chrześcijanami' (zarówno w USA jak i w Polsce), których trumf Trumpa raduje (religia może dać odpór - Papież Franciszek wydaje się jednym z ostatnich żyjących chrześcijan).
Kapitalizm jest mechanizmem akumulacji władzy (jako zdolności kontroli i działania). Akumulacja pierwotna jest jego esencją, a nie momentem w historii. Zachodnie państwo dobrobytu było możliwe, gdy istniało zewnętrze, gdy kapitalizm mógł wysysać życie z tego co było poza nim - gdy tego zabrakło, nierówności musiały wejść 'do wnętrza' państw narodowych. Bez nierówności kapitalizm nie może funkcjonować - i na nic lamenty zwolenników Pikkety'ego. Trump i Brexiterowcy mieli znacznie bardziej przekonującą narrację - wypchnąć nierówności poza państwo narodowe. Jeśli czytaliście 'Dziury w Całym', to być może pamiętacie, że proponowałem dokładnie tą samą strategię by odzyskać podmiotowość miasta - wypchnąć granice, które dziś dzielą miasta (na strefy bogactwa i biedy?) poza miasto. Dziś trochę mi wstyd, choć nie o wypchnięcie biedy poza centrum mi chodziło, lecz o mediacje napięć. 'Dziury...', choć zawierają w sobie radykalnie inkluzywną nadzieję wyjścia poza kapitalizm, wciąż przyjmowały jego fundamentalną mechanikę jako daną. Za dużo w tej książce filozofii(?), za mało ekonomii.
Kapitalizm narodowy jednak nie może się udać (nawet w Chinach, choć Chiny wbrew pozorom robią to mądrzej - mają również większe pole manewru, dysponując istniejącym wewnętrznym mechanizmem segregacji na obywateli miast i wsi), Brexit i Trump nie są porażkami globalizacji, są jedynie końcem pewnego kłamstwa, kłamstwa, że kapitalizm może być 'miły'. Nie może - jego istotą jest wyzysk, przemoc, niesprawiedliwość. Socjalizm albo barbarzyństwo, Trump albo radykalny inkluzywizm.
Wbrew nadziejom niektórych wyborców Trumpa, mechanizmy wyzysku pozostaną na swoim miejscu, zostaną po prostu bardziej precyzyjnie zdefiniowane - głównie przeciwko imigrantom oraz innym mniejszościom. Ktoś musi być wyzyskiwany, by wyzyskiwać mógł ktoś. W demokracji wystarczy mieć poparcie 51% (pisałem już, że radykalny inkluzywizm jest fundamentalnie anty-kapitalistyczny?).
No dobrze, a gdzie ta nadzieja?
Cóż, koniec świata jeszcze nie nadszedł, więc i na zbawienie musimy jeszcze chwilę poczekać. Nie traćmy jednak nadziei - myślę, że nie będziemy musieli czekać zbyt długo.
RSS Feed